Een mooie plek om te verdwalen
Door: Yara
Blijf op de hoogte en volg Yara
19 November 2015 | Australië, Katoomba
Uitgerust van de vermoeide reis naar Katoomba word ik wakker. Ik heb gelijk zin om naar buiten te gaan. De zon schijnt en ik wil de plaatjes uit de folders heel graag in het echt zien! Sonny blijft liever nog even liggen. Mijn rugzak zit vol met water, zonnebrand, brood en natuurlijk mijn camera. Dus ik red het voorlopig wel!
Ik volgde de bordjes richting een waterval die ik graag wilde zien. Elke keer als ik een andere richting op moest dan rechtdoor, maakte ik een foto. Geen gids dit keer. Maar ook alleen red ik het heus wel!
De bordjes brachten mij inderdaad bij de waterval! Yeah, die kon ik alvast afstrepen. Ik liep nog even verder want ik wilde heel graag meer zien. Elke keer herhaalde ik in mijn hoofd waar ik vandaan kwam. Bij dat ene bord links, dat ene restaurant rechts, dan kom je nog ergens langs iets waar gingerbread op staat... nou dat had geeneens gehoeven! Opeens kwam ik uit op een bekende plek. Een uitkijk punt waar wij gisteren ook al eventjes geweest waren. Yeah, vanaf hier kan ik de weg terug wel vinden. Hm.. Eigelijk wilde ik nog helemaal niet terug. Ik besloot nog een klein stukje verder te lopen. Opeens kwam ik weer voor een lastige keuze te staan. Naar links, 2.5 km richting iets dat ik niet heb onthouden... Nee dat was te lang na nu al 1.5 uur gelopen te hebben. Naar rechts, 1.5 uur naar weer wat anders dat vast ook heel mooi is... nou, de zon scheen, ik had niet heel veel water meer... ik besloot het kleine trapje naar beneden te nemen. Nou, daar had ik na zo'n 20 min wel spijt van. Er was nog lang geen einde in zicht. Maar om nu terug te gaan.. dan had ik die 20 min voor niks gelopen, moest ik zonder wat te zien weer naar boven en had ik geen idee wat er beneden was. Ik moest door. Ik kwam een mevrouw tegen en probeerde in mijn beste Engels te vragen of het de moeite waard was nog verder te lopen naar beneden, waarop zij antwoordde met: jij bent zeker ook Nederlands? Hm. Nou het was de moeite waard dus ik besloot door te gaan. Aan mij vroeg ze nog even of het ver was, want ze was de tel van de treden kwijt en wist niet hoever het nog was tot de 900. Waaaat?? Gelukkig kon ik niet echt inschatten hoeveel 900 treden waren. Anders had ik waarschijnlijk terug gegaan. De weg tot helemaal beneden, daar bij die mooie waterval was echt een klere stuk. Aan het begin was ik bang voor al die beesten hier want het was echt een oerwoud, later werd het een geruststelling dat er voor mijn voeten zoveel weg schoot. Liever dat, dan dat het juist tevoorschijn kwam. Ik heb echt genoten van alles wat ik daar zag. Het was echt super mooi! Helemaal alleen, met mij rugzak op, over die kleine mini paadjes, onderaan de rotsen van de blue mountains. Dit had ik toch niet echt van mezelf verwacht.
Ik liep ondertussen al zo'n 3 uur lekker op mij slippers rond en was aardig op. Een paar minuten laten kwam ik erachter dat het nog wel even zou duren voor ik weer bovenaan de berg was. Terug naar Katoomba, 1.5 uur (poppetje met een trap naar boven), HARD. Shit... wat was dit dan... nou dat die laatste 1.5 uur hard was dat heb ik wel geweten. 1.5 uur traplopen. Er kwam geen einde aan. En ik moest super hard lopen want dan was de kans het kleinst dat er een spin op me kon komen. Even bijkomen kon ook echt niet. Laat staan even zitten. Overal waren beestjes. Ik, moest, door. Het zweet liep overal. Ik was helemaal op. Er was niemand. Logisch achteraf. Niemand was zo stom om dit pad te kiezen.
Eindelijk. Licht! Ik was boven de bomen. Ik was zo blij joh. De laatste paar treden. Wat was ik moe. Echt doodop. Maar vooral blij en trots. Kijk wat ik gehaald heb! Als ik wist dat dit het was had ik gezegd: nee, dat haal ik nooit! Ha, mooi wel!
Toch ben ik nog even flink verdwaald na het bordje; nog 1,75km. Maar dat was niet heel erg. Kijk op wat voor een plek ik verdwaald was. Als ik een plek zou moeten kiezen om te verdwalen, koos ik zonder twijfel deze. Hier had ik een prachtig uitzicht en kon ik eindelijk zitten zonder spinnen en even genieten van mijn broodje.
Daarna besloot ik toch maar verder te lopen. Links of rechts? Ienemienemutten... rechts. Na het een paar km later ergens te hebben gevraagd, bleek het toch links te moeten zijn. Tuurlijk.
Maar hee! Ik heb ruim 5 uur gelopen, genoten van alles wat ik zag, en ben uiteindelijk weer 'thuis' aangekomen! Ja. Ik ben trots.
Ik volgde de bordjes richting een waterval die ik graag wilde zien. Elke keer als ik een andere richting op moest dan rechtdoor, maakte ik een foto. Geen gids dit keer. Maar ook alleen red ik het heus wel!
De bordjes brachten mij inderdaad bij de waterval! Yeah, die kon ik alvast afstrepen. Ik liep nog even verder want ik wilde heel graag meer zien. Elke keer herhaalde ik in mijn hoofd waar ik vandaan kwam. Bij dat ene bord links, dat ene restaurant rechts, dan kom je nog ergens langs iets waar gingerbread op staat... nou dat had geeneens gehoeven! Opeens kwam ik uit op een bekende plek. Een uitkijk punt waar wij gisteren ook al eventjes geweest waren. Yeah, vanaf hier kan ik de weg terug wel vinden. Hm.. Eigelijk wilde ik nog helemaal niet terug. Ik besloot nog een klein stukje verder te lopen. Opeens kwam ik weer voor een lastige keuze te staan. Naar links, 2.5 km richting iets dat ik niet heb onthouden... Nee dat was te lang na nu al 1.5 uur gelopen te hebben. Naar rechts, 1.5 uur naar weer wat anders dat vast ook heel mooi is... nou, de zon scheen, ik had niet heel veel water meer... ik besloot het kleine trapje naar beneden te nemen. Nou, daar had ik na zo'n 20 min wel spijt van. Er was nog lang geen einde in zicht. Maar om nu terug te gaan.. dan had ik die 20 min voor niks gelopen, moest ik zonder wat te zien weer naar boven en had ik geen idee wat er beneden was. Ik moest door. Ik kwam een mevrouw tegen en probeerde in mijn beste Engels te vragen of het de moeite waard was nog verder te lopen naar beneden, waarop zij antwoordde met: jij bent zeker ook Nederlands? Hm. Nou het was de moeite waard dus ik besloot door te gaan. Aan mij vroeg ze nog even of het ver was, want ze was de tel van de treden kwijt en wist niet hoever het nog was tot de 900. Waaaat?? Gelukkig kon ik niet echt inschatten hoeveel 900 treden waren. Anders had ik waarschijnlijk terug gegaan. De weg tot helemaal beneden, daar bij die mooie waterval was echt een klere stuk. Aan het begin was ik bang voor al die beesten hier want het was echt een oerwoud, later werd het een geruststelling dat er voor mijn voeten zoveel weg schoot. Liever dat, dan dat het juist tevoorschijn kwam. Ik heb echt genoten van alles wat ik daar zag. Het was echt super mooi! Helemaal alleen, met mij rugzak op, over die kleine mini paadjes, onderaan de rotsen van de blue mountains. Dit had ik toch niet echt van mezelf verwacht.
Ik liep ondertussen al zo'n 3 uur lekker op mij slippers rond en was aardig op. Een paar minuten laten kwam ik erachter dat het nog wel even zou duren voor ik weer bovenaan de berg was. Terug naar Katoomba, 1.5 uur (poppetje met een trap naar boven), HARD. Shit... wat was dit dan... nou dat die laatste 1.5 uur hard was dat heb ik wel geweten. 1.5 uur traplopen. Er kwam geen einde aan. En ik moest super hard lopen want dan was de kans het kleinst dat er een spin op me kon komen. Even bijkomen kon ook echt niet. Laat staan even zitten. Overal waren beestjes. Ik, moest, door. Het zweet liep overal. Ik was helemaal op. Er was niemand. Logisch achteraf. Niemand was zo stom om dit pad te kiezen.
Eindelijk. Licht! Ik was boven de bomen. Ik was zo blij joh. De laatste paar treden. Wat was ik moe. Echt doodop. Maar vooral blij en trots. Kijk wat ik gehaald heb! Als ik wist dat dit het was had ik gezegd: nee, dat haal ik nooit! Ha, mooi wel!
Toch ben ik nog even flink verdwaald na het bordje; nog 1,75km. Maar dat was niet heel erg. Kijk op wat voor een plek ik verdwaald was. Als ik een plek zou moeten kiezen om te verdwalen, koos ik zonder twijfel deze. Hier had ik een prachtig uitzicht en kon ik eindelijk zitten zonder spinnen en even genieten van mijn broodje.
Daarna besloot ik toch maar verder te lopen. Links of rechts? Ienemienemutten... rechts. Na het een paar km later ergens te hebben gevraagd, bleek het toch links te moeten zijn. Tuurlijk.
Maar hee! Ik heb ruim 5 uur gelopen, genoten van alles wat ik zag, en ben uiteindelijk weer 'thuis' aangekomen! Ja. Ik ben trots.
-
19 November 2015 - 09:19
Manuela:
Leuk, Yara :-) Behalve het verdwalen dan. Het is daar inderdaad prachtig. Nog heel veel plezier! -
19 November 2015 - 09:25
Viv:
Goed bezig Yara! En Sonny? Ligt ie nog steeds in z'n nest ;) -
19 November 2015 - 18:42
Monika:
Super goed gedaan Yara, trots op je. Dit heeft die Son toch maar mooi gemist!!
Groetjes monika -
19 November 2015 - 22:57
Marco:
Dag Yara, prachtige fotoos maar neem sonny de volgende keer mee.
Maar gelukkig had je wel je fijne berg slippers aan.
groeten ven je vader, skemrodt -
20 November 2015 - 04:45
Yara Vasbinder:
Goed papa -
20 November 2015 - 10:03
Opa Mart:
Dag Yara,
Groeten van opa. Ik zit met de computermeneer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
