Net als in film...

Wat hebben wij gedaan de afgelopen dagen... zonnen, zwemmen, zonnen, eten, zonnen, zwemmen. Oh, en wij hebben heus ook wel gewerkt hoor. Afgewassen, afgedroogd, de was gedaan (die er nog viezer uitkwam dan daarvoor), sommige dingen nog even met de hand geprobeerd te wassen, dat toch maar opgegeven, alles buiten gehangen, geknoeid op een shirt dat wel nog schoon was, en erachter gekomen dat cola onmogelijk uit een shirt gaat. Niet met shampoo, niet met afwasmiddel en zelfs niet met crème spoeling. Ja en die sinaasappels... dat was niks. Nato kwam twee keer niet optijd. En voor niks uit je bed komen  om 05:00 is twee keer  meer dan genoeg. Gisteren  besloten wij daarom om weg te gaan uit Griffith. Oud & Nieuw en Kerst wilden Sonny en ik liever in Melbourne vieren dan in dit dorpje.  Het plan is dus om tot begin januari in Melbourne  te blijven, en terug te gaan richting Griffith als daar iets meer geplukt kan worden.

Gistermiddag liepen wij daarom naar een soort Australische  Frank Evers waar wij alvast een kaartje voor de bus en trein moesten kopen. Een meisje met een heel mooi roze strikje in haar haar vulde onze namen in, klikte een plaats aan, en zei nog even snel dat wij vanacht om 02:45 zouden vertrekken. Dat was  de enige tijd vandaag. Ja en anders werd het zondag middag, maar dat was tijdens  de lunch. In haar ogen echt een veel idiotere tijd... De lunch lijkt hier echt heilig. Die tijd hoefde ze ons geeneens voor te stellen. Het werd dus 02:45. Daarvoor nog even slapen leek ons niet zo'n best  idee. Zo hadden wij dus een heerlijk lange dag aangezien wij om 05:00 voor Nato al wakker waren.

Het was best nog een stukje lopen met die  tas naar de bus, maar onze lieve cowboy John mochten wij wakker bellen om 02:00 uur. Hij ging ons brengen! Hiihaa! En zo reden wij om half 3 's nachts op John zijn paard weg uit Griffith.
Opeens hoorden wij gerinkel (het paard had een glazen oog), en riep John met zijn cowboy accent: 'Ooo  shit!' Even leken wij, zoals in een echte cowboyfilm, te worden beschoten!
Hij reed over een bierflesje.

De fles water die wij bij ons hadden voor tijdens de reis kon trouwens  gelijk worden weggegooid. Toen mijn roze vellen neus en ik een reispil  innamen  voor de bus ging die mee met de stroom uit mijn mond, zo de fles in. Het water was met die gore, gele pil echt niet meer te drinken. 
De busreis ging verder prima, en in de trein lag er zelfs  een vieze  mevrouw heerlijk te slapen op Sonny zijn schouder.

Kortom: wij zijn veilig aangekomen in Melbourne! Nu begint het echte avontuur. Het zoeken naar onze slaapplaats...

Fijne pakjesavond!