De hond van Mevrouw Wokda
Door: Yara
Blijf op de hoogte en volg Yara
14 December 2015 | Australië, Warrnambool
Terwijl in Nederland iedereen lekker op een oor ligt, hebben Sonny en ik stiekem onze spullen gepakt, en hebben Melbourne verlaten.
De zeven dagen bij Thomas en zijn vrouw zaten er op. Victoria ofzo heet ze, of Valentia... iets met de 'v' in ieder geval. Het staat op de sleutel maar die had Sonny eigenlijk altijd omdat ik geen zakken had.
Eerst was ze heel erg aardig, maar na een paar dagen werd ze heel vreemd. Of dat nou kwam door die opmerking van Thomas over dat trouwen, omdat ik het dingetje van het raam had stuk gemaakt of omdat het tapijt was verkleurd door onze anti mierenspray, dat weet ik niet. Maar ze zei niet veel meer. Toch zijn wij daar nog twee nachten langer gebleven. De plek was namelijk helemaal super. Aan de ene kant het strand, aan de andere kant de Mac. Oh, en wij wilden nog naar het Eureka skydeck. Daar zijn Sonny en ik dan ook gisteren geweest. Het leek ons wel vet om de zon onder te zien gaan op 297 meter hoogte, dus zijn wij rond vijf uur die kant op gegaan. De snelste man rende volgens het bordje de 88 verdiepingen op binnen zeven minuten. Wij deden er 38 seconde over met de lift. Vanaf de top had je echt een fantastische uitzicht over heel Melbourne! Na een selfie en drie rondjes zijn wij nog even lekker voor het raam gaan zitten en genoten wij van het prachtige uitzicht. Rond half 8 stroomden het binnen met Chinezen en andere mensen die foto's wilden maken van zichzelf en van de zonsondergang. Wij vonden het wel mooi geweest en terwijl iedereen juist in de rij stond voor een mooie plek bij het raam, liepen wij rustig weer naar buiten, om 38 seconde later, 297 meter lager weer uit te stappen. Ja, dit hadden wij echt niet willen missen. Na een kleine tussenstop bij onze Mac voor een ijsje, kropen wij voor de laatste keer in Melbourne ons bed in.
Als de wasmachine aan stond en je je opeens bedacht dat je ontzettend nodig moest poepen, had je hier bij Thomas trouwens echt een groot probleem. Die slang van de wasmachine hangt hier gewoon in de pot... Gelukkig zijn wij nooit echt in de problemen gekomen. Dat wilde ik toch nog even kwijt.
Maar goed, om 13:21 ging onze trein. Dit keer met eindbestemming Warrnambool. Met twee erren. Echt, Sonny en ik waren mooi op tijd! Toch is deze trein zonder ons vertrokken. Oké, laat ik even flink zeiken, dat mag vanaf dit moment van de dag...
De meneer had een verkeerd station gezegt. De trein vertrok heel ergens anders vandaan. Die zouden wij nooit meer halen. De volgende trein vertrok vijf uur later. Al die tijd hebben wij met onze tassen op een bankje voor het postkantoor gezeten. Aangezien wij pas om 22:45 aan zouden komen in Warrnambool, besloten wij rond half 6 ergens te gaan eten. Nadat wij ons daar helemaal op hadden verheugd, liepen wij met kwijl in onze mondhoeken en zware tassen richting de Hot Bread winkel. Die bleek om 5 uur dicht te gaan. Mooie tijd zo vlak voor het eten. Het plan werd gewijzigd. Op dit moment kwam ik er achter dat mijn schoenen, die vrolijk aan mijn tas bungelden, ook bij iemand anders goed in de smaak waren gevallen. Schoenen weg. Gelukkig konden wij al dit verdriet weg eten bij de Subway. Man, dat broodje was HEERLIJK!
De trein naar centraal, en zelfs naar Warrnambool hebben wij gehaald. Dat was dan wel weer fijn.
De treinreis duurde iets minder dan vier uur, en behalve dat er een oma tegenover ons zat met een doorschijnend shirtje van gaas waardoor je haar bh zag, is er dit keer niks geks gebeurd.
Op dit moment zitten wij heerlijk in ons nieuwe huisje. Toen wij onze nieuwe mevrouw, Wodka, vertelde dat wij pas laat aan zouden komen door dat gedoe met die trein, stapte zij in de auto in plaats van in haar bed en kwam ons ophalen. Op het station zochten wij naar iemand die op een mevrouw Wodka leek. Op het moment dat ik vol gefocust was op het ontwijken van een dichtbij komende hond, sprak de mevrouw die aan de andere kant van het touwtje zat ons aan. Dat meen je niet...
Maar deze hond is heel erg aardig en doet echt niks! Nou, dat geloof ik gelijk, want dat hoor je mensen niet vaak zeggen. Wij boffen maar!
Ons huisje hier is verder echt helemaal super. En mevrouw Wodka was vandaag echt onze reddende engel!
Dit worden weer drie fantastische dagen!
De zeven dagen bij Thomas en zijn vrouw zaten er op. Victoria ofzo heet ze, of Valentia... iets met de 'v' in ieder geval. Het staat op de sleutel maar die had Sonny eigenlijk altijd omdat ik geen zakken had.
Eerst was ze heel erg aardig, maar na een paar dagen werd ze heel vreemd. Of dat nou kwam door die opmerking van Thomas over dat trouwen, omdat ik het dingetje van het raam had stuk gemaakt of omdat het tapijt was verkleurd door onze anti mierenspray, dat weet ik niet. Maar ze zei niet veel meer. Toch zijn wij daar nog twee nachten langer gebleven. De plek was namelijk helemaal super. Aan de ene kant het strand, aan de andere kant de Mac. Oh, en wij wilden nog naar het Eureka skydeck. Daar zijn Sonny en ik dan ook gisteren geweest. Het leek ons wel vet om de zon onder te zien gaan op 297 meter hoogte, dus zijn wij rond vijf uur die kant op gegaan. De snelste man rende volgens het bordje de 88 verdiepingen op binnen zeven minuten. Wij deden er 38 seconde over met de lift. Vanaf de top had je echt een fantastische uitzicht over heel Melbourne! Na een selfie en drie rondjes zijn wij nog even lekker voor het raam gaan zitten en genoten wij van het prachtige uitzicht. Rond half 8 stroomden het binnen met Chinezen en andere mensen die foto's wilden maken van zichzelf en van de zonsondergang. Wij vonden het wel mooi geweest en terwijl iedereen juist in de rij stond voor een mooie plek bij het raam, liepen wij rustig weer naar buiten, om 38 seconde later, 297 meter lager weer uit te stappen. Ja, dit hadden wij echt niet willen missen. Na een kleine tussenstop bij onze Mac voor een ijsje, kropen wij voor de laatste keer in Melbourne ons bed in.
Als de wasmachine aan stond en je je opeens bedacht dat je ontzettend nodig moest poepen, had je hier bij Thomas trouwens echt een groot probleem. Die slang van de wasmachine hangt hier gewoon in de pot... Gelukkig zijn wij nooit echt in de problemen gekomen. Dat wilde ik toch nog even kwijt.
Maar goed, om 13:21 ging onze trein. Dit keer met eindbestemming Warrnambool. Met twee erren. Echt, Sonny en ik waren mooi op tijd! Toch is deze trein zonder ons vertrokken. Oké, laat ik even flink zeiken, dat mag vanaf dit moment van de dag...
De meneer had een verkeerd station gezegt. De trein vertrok heel ergens anders vandaan. Die zouden wij nooit meer halen. De volgende trein vertrok vijf uur later. Al die tijd hebben wij met onze tassen op een bankje voor het postkantoor gezeten. Aangezien wij pas om 22:45 aan zouden komen in Warrnambool, besloten wij rond half 6 ergens te gaan eten. Nadat wij ons daar helemaal op hadden verheugd, liepen wij met kwijl in onze mondhoeken en zware tassen richting de Hot Bread winkel. Die bleek om 5 uur dicht te gaan. Mooie tijd zo vlak voor het eten. Het plan werd gewijzigd. Op dit moment kwam ik er achter dat mijn schoenen, die vrolijk aan mijn tas bungelden, ook bij iemand anders goed in de smaak waren gevallen. Schoenen weg. Gelukkig konden wij al dit verdriet weg eten bij de Subway. Man, dat broodje was HEERLIJK!
De trein naar centraal, en zelfs naar Warrnambool hebben wij gehaald. Dat was dan wel weer fijn.
De treinreis duurde iets minder dan vier uur, en behalve dat er een oma tegenover ons zat met een doorschijnend shirtje van gaas waardoor je haar bh zag, is er dit keer niks geks gebeurd.
Op dit moment zitten wij heerlijk in ons nieuwe huisje. Toen wij onze nieuwe mevrouw, Wodka, vertelde dat wij pas laat aan zouden komen door dat gedoe met die trein, stapte zij in de auto in plaats van in haar bed en kwam ons ophalen. Op het station zochten wij naar iemand die op een mevrouw Wodka leek. Op het moment dat ik vol gefocust was op het ontwijken van een dichtbij komende hond, sprak de mevrouw die aan de andere kant van het touwtje zat ons aan. Dat meen je niet...
Maar deze hond is heel erg aardig en doet echt niks! Nou, dat geloof ik gelijk, want dat hoor je mensen niet vaak zeggen. Wij boffen maar!
Ons huisje hier is verder echt helemaal super. En mevrouw Wodka was vandaag echt onze reddende engel!
Dit worden weer drie fantastische dagen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
