Magda's big problem
Door: Yara
Blijf op de hoogte en volg Yara
26 December 2015 | Australië, Melbourne
Tweede Kerstdag. Bepakt als een ezel sjokken wij rond opzoek naar een slaapplaats voor vanavond. Als dat het echte Kerst gevoel niet is...
Na ons kerstontbijt, dat bestond uit een soort pizza voor in het tosti apparaat en een croissantje, was het tijd om Kerien gedag te zeggen, onze spullen te pakken en naar het station te lopen. Net aan gehaald. Ha, mooi! Haasten is echt nergens voor nodig, dan moet je weer zo wachten op het station. Het is toch veel beter als je aan komt lopen en de trein precies op dat moment voor je stopt.
Het was dit keer maar een ritje van 1,5 uur, en het mooie was dat Magda voorstelde om ons van het station te komen halen! MERRY CHRISTMAS!
Twee uur. Wij stapten de trein uit. Waar en wie zou Magda zijn? Ze was al een beetje oud dus gingen wij opzoek naar een grijze mevrouw. Opeens kwam er een met een flinke vaart uit een auto gelopen. Recht op ons af. Ja, dit moest Magda zijn. Zij was er al iets eerder zeker van dat wij de gene waren die zij op kwam halen, want op 20 meter afstand riep ze al: Hi! How are you?! Tijd om iets te antwoorden was er niet, want ze ging gelijk door terwijl ze nog een paar reuze stappen maakte om bij ons te komen. Ze had echt een big problem. De reis ging ook veel te soepel. Er moest nog ergens iets mis gaan. Magda stond in haar oerlelijke paarse shirt met wilde bewegingen te vertellen dat ze het heel erg druk had en erg gestrest was. Alleen aan haar warrige, grijze haar was dat al overduidelijk te zien. Druk gebarend vertelde zij ons dat haar familie kwam, er een vader van iemand dood was, ze nog een uur had voor het kerst diner (en nog even moest douchen hoop ik) en dat ze dus echt geen tijd had voor ons. Maar ze wilde wel even naar ons toe rijden om dat te komen vertellen. Dit verhaal heeft ze zo'n vijf keer op verschillende manieren verteld, elke nieuwe poging dat ze deed om uit te leggen hoe lullig ze zich voelde en hoe erg ze er niks aan kon doen dat wij opeens niet konden blijven slapen, keek ik bozer. En iedere keer werd zij zenuwachtiger, drukker en meer gestrest. Nee, ze kon ons echt niet meenemen. En met nog een sorry draaide ze zich om, en liet ons achter met onze tassen. Zoef. Weg. Fijne Kerst.
Daar stonden wij dan. Op Tweede Kerstdag zonder plek om vanavond lekker iets te eten te maken, zonder plek om te slapen en zonder internet om iets te kunnen regelen. De enige optie was om onze lieve, kale Kerien weer op te bellen. In onze kamer zou vandaag een iemand uit Jamaica komen, maar met een plek op de bank zouden wij vanavond al gered zijn. Onze held Kerien vond het super vervelend voor ons wat er met Magda was gebeurd, en wij waren bij hem thuis meer dan welkom. Alle kamers zaten alleen wel vol, maar met twee dagen zou die jongen waarschijnlijk weg zijn, dan kregen wij onze kamer weer. Nadat ik nog even wat moest schoonmaken omdat een vogel het wel geinig vond om mijn tas onder te schijten, stapten wij met onze spullen de trein weer in.
Wij boffen maar met Kerien. Op eerste Kerstdag had hij voor al zijn gasten en zijn familie 's middags de bbq aangezet, en mocht iedereen lekker komen eten en drinken. Hartstikke lief allemaal.
Gisteren wilde Sonny en ik trouwens gaan avondeten in Melbourne. Toen wij daar aankwamen was het helemaal vol met Chinezen. Echt heel vreemd. Totdat wij ons bedachten dat het in China natuurlijk het jaar van de haan is in 1538 ofzo. Die vieren nu helemaal geen Kerst en Oud & Nieuw. Al die Aziatische restaurantjes waren open, terwijl wij eigelijk opzoek waren naar een overheerlijke pizza. Die was echt nergens te vinden, waardoor de keus was tussen rijst, rijst, garnalen of rijst. Wij gingen naar een Mexicaan. Ik zag al overal gekke sausjes, bonen, tomaten en andere frummels, en werd er helemaal zenuwachtig van. De keuze tussen heel pittig en een beetje pittig beviel mij ook niet echt.
HET WAS ECHT HEERLIJK!
Eerst at ik om de gekke bonen heen, maar toen Sonny zei dat ik het echt even moest proberen luste ik het zelfs met bonen! Niet dat ik nu thuis mee eet als wij bruine bonen eten hoor mam, want hier is het gewoon anders..
Met 32 graden, in de zon, in Australië, Mexicaans eten met Kerst... heel gek. De 'fijne kerstdagen' berichtjes die Sonny en ik kregen leken net 'gefeliciteerd!' berichtjes met je verjaardag. Kerst was het hier echt niet, maar leuk was het wel!
Vanavond aten wij trouwens brood met knakworst.
Na ons kerstontbijt, dat bestond uit een soort pizza voor in het tosti apparaat en een croissantje, was het tijd om Kerien gedag te zeggen, onze spullen te pakken en naar het station te lopen. Net aan gehaald. Ha, mooi! Haasten is echt nergens voor nodig, dan moet je weer zo wachten op het station. Het is toch veel beter als je aan komt lopen en de trein precies op dat moment voor je stopt.
Het was dit keer maar een ritje van 1,5 uur, en het mooie was dat Magda voorstelde om ons van het station te komen halen! MERRY CHRISTMAS!
Twee uur. Wij stapten de trein uit. Waar en wie zou Magda zijn? Ze was al een beetje oud dus gingen wij opzoek naar een grijze mevrouw. Opeens kwam er een met een flinke vaart uit een auto gelopen. Recht op ons af. Ja, dit moest Magda zijn. Zij was er al iets eerder zeker van dat wij de gene waren die zij op kwam halen, want op 20 meter afstand riep ze al: Hi! How are you?! Tijd om iets te antwoorden was er niet, want ze ging gelijk door terwijl ze nog een paar reuze stappen maakte om bij ons te komen. Ze had echt een big problem. De reis ging ook veel te soepel. Er moest nog ergens iets mis gaan. Magda stond in haar oerlelijke paarse shirt met wilde bewegingen te vertellen dat ze het heel erg druk had en erg gestrest was. Alleen aan haar warrige, grijze haar was dat al overduidelijk te zien. Druk gebarend vertelde zij ons dat haar familie kwam, er een vader van iemand dood was, ze nog een uur had voor het kerst diner (en nog even moest douchen hoop ik) en dat ze dus echt geen tijd had voor ons. Maar ze wilde wel even naar ons toe rijden om dat te komen vertellen. Dit verhaal heeft ze zo'n vijf keer op verschillende manieren verteld, elke nieuwe poging dat ze deed om uit te leggen hoe lullig ze zich voelde en hoe erg ze er niks aan kon doen dat wij opeens niet konden blijven slapen, keek ik bozer. En iedere keer werd zij zenuwachtiger, drukker en meer gestrest. Nee, ze kon ons echt niet meenemen. En met nog een sorry draaide ze zich om, en liet ons achter met onze tassen. Zoef. Weg. Fijne Kerst.
Daar stonden wij dan. Op Tweede Kerstdag zonder plek om vanavond lekker iets te eten te maken, zonder plek om te slapen en zonder internet om iets te kunnen regelen. De enige optie was om onze lieve, kale Kerien weer op te bellen. In onze kamer zou vandaag een iemand uit Jamaica komen, maar met een plek op de bank zouden wij vanavond al gered zijn. Onze held Kerien vond het super vervelend voor ons wat er met Magda was gebeurd, en wij waren bij hem thuis meer dan welkom. Alle kamers zaten alleen wel vol, maar met twee dagen zou die jongen waarschijnlijk weg zijn, dan kregen wij onze kamer weer. Nadat ik nog even wat moest schoonmaken omdat een vogel het wel geinig vond om mijn tas onder te schijten, stapten wij met onze spullen de trein weer in.
Wij boffen maar met Kerien. Op eerste Kerstdag had hij voor al zijn gasten en zijn familie 's middags de bbq aangezet, en mocht iedereen lekker komen eten en drinken. Hartstikke lief allemaal.
Gisteren wilde Sonny en ik trouwens gaan avondeten in Melbourne. Toen wij daar aankwamen was het helemaal vol met Chinezen. Echt heel vreemd. Totdat wij ons bedachten dat het in China natuurlijk het jaar van de haan is in 1538 ofzo. Die vieren nu helemaal geen Kerst en Oud & Nieuw. Al die Aziatische restaurantjes waren open, terwijl wij eigelijk opzoek waren naar een overheerlijke pizza. Die was echt nergens te vinden, waardoor de keus was tussen rijst, rijst, garnalen of rijst. Wij gingen naar een Mexicaan. Ik zag al overal gekke sausjes, bonen, tomaten en andere frummels, en werd er helemaal zenuwachtig van. De keuze tussen heel pittig en een beetje pittig beviel mij ook niet echt.
HET WAS ECHT HEERLIJK!
Eerst at ik om de gekke bonen heen, maar toen Sonny zei dat ik het echt even moest proberen luste ik het zelfs met bonen! Niet dat ik nu thuis mee eet als wij bruine bonen eten hoor mam, want hier is het gewoon anders..
Met 32 graden, in de zon, in Australië, Mexicaans eten met Kerst... heel gek. De 'fijne kerstdagen' berichtjes die Sonny en ik kregen leken net 'gefeliciteerd!' berichtjes met je verjaardag. Kerst was het hier echt niet, maar leuk was het wel!
Vanavond aten wij trouwens brood met knakworst.
-
27 December 2015 - 14:07
Ingrid:
Wat een verhaal weer! Wat fijn dat jullie toch weer terecht konden bij Kerien, wat een lieve man. Bedankt hem maar namens mij dat hij jullie opgevangen heeft.
Jullie hebben daardoor wel het echte kerstgevoel gehad! Op zoek naar een slaapplek, maar liever hadden jullie dat niet gehad denk ik.
Is het nu de bedoeling om langer bij Kerien te blijven?
X mama
-
30 December 2015 - 22:39
John :
Je moet het positief bekijken, alles wat je na Magda hebt meegemaakt had je anders niet meegemaakt. Voor hetzelfde geld was het bij Magda enorm vervelend geweest en had je verplicht mee moeten eten, b.v. iets met frummels. Zo zie je maar weer het was een geluk bij een ongeluk. nu even over wat er bij ons aan de hand is, De ene week stormt het, de andere regent het, dan een week met de combinatie van de eerste 2 en daarna begint het weer opnieuw maar dan net iets erger. En dat alles terwijl de hond ook gewoon nog steeds uit moet. O ja, nog gefeliciteerd met de Kerst.
Hou je taai.
John (je weet wel) -
31 December 2015 - 11:35
Fleur:
He Yara!! Wat een super leuke verhalen en wat maak je een hoop mee!
Erg leuk om te lezen allemaal en grappig dat je gewoon brood met knakworst eet -
31 December 2015 - 11:37
Fleur:
Ik zie dat mijn bericht er maar half op staat... Ben benieuwd hoe oud en nieuw daar gevierd wordt. Heel veel plezier nog! Groetjes Fleur -
05 Januari 2016 - 13:40
Marry Vledder :
lieve Yara en John , wat maken jullie veel mee.het verhaal van geen slaapplaats te vinden met kerst komt mij bekent voor. voor MARIA was er ook geen plaats dus dan maar in een Herberg. echt een kerst verhaal het is leuk om je zo te volgen . ik hoop dat het allemaal goed gaat meisje, en als je ,je niet lekker voelt of eens de pest in heb , weet je hé !!!!blijf foto's maken
Yara hartelijke groeten van omi Marry.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
