Ork, ork, ork

Politie, inbreker, bosbranden... en dat alles leidden ons van het ene paradijs naar het anderen. En Jens natuurlijk.

In Cairns hebben wij zes nachten op de kamer geslapen met Jens. Een jongen die uit hetzelfde land komt als Lasse  Schöne, en 22 jaar oud is. Naast 'ork, ork, ork, soep eet je met een vork' en 'grappige snor', kende hij ook de worden 'sjongejonge' en 'blubberkont' en had hij een auto. De perfecte  jongen dus om een stukje mee samen te reizen langs de oostkust richting (uiteindelijk) Sydney. Het afscheid nemen van het geweldige Cairns was niet makkelijk, maar het idee dat wij vandaag richting Magnetic Island gingen verzachtte de pijn.
Jens had een tas met wieltjes en liep dus alvast iets vooruit. Toen Sonny en ik na een klein stukje lopen ook bij zijn auto aan kwamen, stond hij er een beetje verloren bij. De auto zat op slot. Nu was dat natuurlijk niet zo erg, maar wel als de sleutel in de auto ligt... Na een klein uurtje wachten kwam er een soort inbreker die met een ijzerdraadje in drie seconde de auto open kreeg. Zonder ook maar iets van bewijs te hoeven zien dat het echt zijn auto was. Opgelucht propten wij alle tassen in Jens zijn witte Volvo en met 'Don't  worry about  a thing' door de speakers reden wij het prachtige Cairns uit.
Na zo'n drie uur rijden hadden wij een kleine tussenstop op Mission beach.  Gewoon zo'n soort parkeerplaats waar je het minst vieze picknick bankje uitkiest als je onderweg naar vakantie even ergens een broodje wil eten, maar dan met een paadje naar een wit strand met een prachtig blauwe zee, palmbomen, en op een paar visjes en krabben na helemaal niemand. Het water had een heerlijke temperatuur, het zand was zacht en het geluid van de zee was het enige geluid dat er te horen was. Niemand. Er was helemaal niemand! Een paradijs. Dat wij dit mogen zien, dat wij hier mogen lopen, dat zulke plekken echt bestaan...

Het jammere van zulk helder water is wel dat het onmogelijk is om even snel een klein plasje te plegen. Anderhalf uur later stopten wij daarom nog even snel voor een kleine plaspauze. Weg van het paradijs reed Jens net een paar kilometer te hard, wat hem een mooi bedrag van $230 kostte, en ons alle drie een ervaring rijker maakten. Een allereerste aanhouding door de politie.
Jens, die verder prima reed, bracht ons veilig langs een nog na gloeiende bosbrand naar de ferry. Onze laatste 30 minuten van de lange reis naar Magnetic  Island.
Het was ondertussen al donker, maar ondanks dat was het duidelijk te zien dat het hier geweldig was. De zee, de palmbomen, de rust en ruimte...
Bij de supermarkt stond nog een karretje buiten waar wij onze tassen in gooiden, en zo op zoek gingen naar ons bed om verder te dromen. Eindelijk bij het hostel aangekomen bleken wij een tenten plek te hebben geboekt. Zonder tenten om te kunnen huren was dit dus alleen 'een plek'. Gelukkig voor ons alle drie dat er nog een bed in drie verschillende kamers over was. 
Als elk glas bier gelijk staat aan een boterham met kaas, zijn wij die avond na een ontzettende goede maaltijd heerlijk in slaap gevallen.

De volgende ochtend zijn Sonny en ik het eiland gaan verkennen. De zon, die het 40 graden maakte, zorgde ervoor dat het er meer op leek dat wij lekker hadden gezwommen, dan dat wij het erg warm hadden. Een oud opa en omaatje die verder op het eiland een heerlijk plekje gecreëerd  hadden in de afgelopen 37 jaar, vulden onze fles water met ijsklontjes, en gaven ons nog twee ijskoude flesjes water.  Ingewikkeld in een krant wat er voor zou zorgen dat het koud bleef. Na even gekletst te hebben onder de airco met de oude, maar erg gelukkig uitziende man, bedankten wij ze voor de goede zorgen en liepen wij rustig verder. Het zat hier wederom vol met behulpzame, lieve mensen, groene palmbomen, bomen waar katoen in leek te groeien, prachtige vogels, zacht zand, visjes, krabbetjes, en af en toe een soort meeuw die er eentje uit de zee pikte... ahh. Een ijsje maakte dit prachtige eiland nog net iets geweldiger.

Een onwijze tegenvaller was het dan ook dat wij na deze heerlijke dag te horen kregen dat wij vannacht niet hier konden slapen omdat alles vol zat. Omdat de laatste ferry al was vertrokken en ook het andere hostel op het eiland vol zat, moesten wij de nacht doorbrengen op een bedje bij het zwembad. Met het geluid van de zee op de achtergrond ben ik heerlijk in slaap gevallen, en heb ik gelukkig niks gemerkt van de grote soort van ratten met een lange neus die langs ons liepen en ons eten probeerden te stelen.
Wel een gek idee. Terwijl wij hier aan het water lagen en Sonny om half 4 's nachts nog een duik nam, stonden papa, mama en de rest van de groep op hun skies boven aan de piste... Veel plezier dit weekend!

Het liefst zou ik hier weken blijven, maar er is nog zo veel meer te zien! Vanmiddag stappen wij weer de auto in en gaan wij samen met Jens door naar het volgende paradijs.