Te weinig water om te verdwalen
Door: Yara
Blijf op de hoogte en volg Yara
02 Mei 2016 | Australië, Bondi
Na een nachtje slapen in Newcastle was het een beetje gek wakker worden. Niemand die mij goedemorgen zei, niemand die een kopje thee voor mij zette en geen huis dat rook naar zelfgebakken brood. Geen Maureen. Mijn laatste twee weken was ik weer alleen. Ik schoot een beetje in de stress. Vanavond moest ik in mijn eentje de weg vinden in Sydney...
15:15, na een kwartiertje wachten kwam de bus aangereden. Een aardige buschauffeur met lange, witte sokken gooide mijn tas in de bagageruimte en controleerde mijn ticket. 'Ik ben je privé chauffeur!' zei hij, terwijl hij een stap-maar-in gebaar maakte. 'Van hier tot Sydney zijn wij de enige twee in de bus!' Van hier naar Sydney. De laatste lange rit die ik in Australië zal hebben. Over 3,5 uur ben ik weer bijna op de plek waar het 5,5 maand geleden allemaal begon.
Het werd donker, en het werd drukker en drukker op de weg. Kak. Zenuwachtig keek ik uit het raam. In dit donkere, overvolle Sydney moest ik het station gaan vinden, en daar de goede trein weten op te sporen richting Bondi Beach.
Een uur later dan gepland stapte ik de bus uit en bedankte de chauffeur voor mijn laatste ritje. Perron 24. Daar wees hij mij naartoe. Metro's, bussen, treinen... overal waren borden en pijlen. Oo yes! Perron 24! In de verte zag ik een bord en enthousiast liep ik in een aardig tempo die kant op. Nog drie minuten. Ik was zo gefocust op het bord met de blauwe 24 dat ik niet door had dat de poortjes niet vanzelf open gingen. Knal! Kak, natuurlijk. Een kaartje! Snel liep ik terug en vond tot mijn verbazing snel een kaartjes automaat. Nog verbaasder was ik toen ik gelijk door had hoe die werkte. Zo, met mijn kaartje in mijn ene hand en mijn tas in de andere, kwam ik dit keer wel voorbij het poortje. De drie minuten had ik door de lange gang net gemist, maar gelukkig ging er zes minuten later nog een. Pfoe.
Daar was de trein. Opgelucht ging ik zitten. Na een kwartier kreeg ik door dat ik onwijze honger had en pakte een broodje uit mij tas. Even rustig van genieten. Net toen ik het lekkerste deel in me mond wilde stoppen gingen de deuren open en hoorde ik mijn halte door de speakers. Huh? Ik moest toch ruim een half uur in de trein? Ik stond op en keek naar buiten. Ja, dit was mij halte al! Ik propte snel mijn brood in een keer in me mond, griste mijn tassen van de bank en rende de trein uit. Net op tijd. Maar echt genoten van me broodje had ik niet.
Nu begon de zoektocht naar de bus. Het was ondertussen al 8uur en ik was het gesleep met die tassen aardig zat. Ik besloot gelijk maar aan een mannetje bij het station te vragen waar ik heen moest, want ik had niet genoeg water meer bij me om te verdwalen. Gelukkig. Het was niet ver. Met een nieuw kaartje in mijn hand stond ik voor aan in de rij. Dit kon niet mis gaan!
Het duurde even, maar daar was hij dan. Bus 333. Uitgeput gooide ik mij tassen op een stoel en plofte neer op de stoel ernaast. Beep. De deuren gingen open. Snert, nee hè... is nergens een schermpje? Een stem die omroept waar we zijn? Hoe moest ik in godsnaam weten waar ik er nu uit moest? Ik keek op mijn routeplanner die mij zei dat ik er na 9 minuten uit moest. Ja.. Hoe laat stapte ik er in? Na vijf haltes kwam ik op een plek waar veel mensen buiten liepen. Lampjes, terrasjes, restaurants... Campbell parade, dat zou mijn halte zijn. Ik zag een soort carnavals optocht voor me. Een hoop mensen, feest, muziek. Ik zag geen bordje maar besloot toch maar op de knop te drukken. Dit moest het zijn. Beep! De deuren gingen open en ik wurmde me langs alle mensen door naar buiten.
Het laatste stukje. Mijn hostel moest hier drie minuten vandaan zijn. Met mijn screenshot van Google maps (goed voorbereid als ik was) wist ik tot mijn grote verbazing zonder enige moeite mijn hostel te vinden. Gered! Ik had het weer gered!!
Het eerste dat ik deed nadat ik ingecheckt was? Douchen. Lang. Heel erg lang! Sorry Maureen.
-
02 Mei 2016 - 16:58
Ingrid:
Ik snap niet dat je nog zenuwachtig wordt van het reizen.
Sinds je alleen bent is het altijd goed gegaan. Je bent na 5,5 maanden een volleerd reizigster.
En wat een prachtig strand. Geen straf om hier nog tot het einde te moeten blijven.
Geniet ervan! X -
05 Mei 2016 - 22:41
Marco:
Hallo Yara,
Geniet nog even daar down under en zoals ze hier altijd zeggen;
VOALTE STEERTE GESMOORD, BENOOLDE MEERTE GESNOORD.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley