Dat wordt kotsen

Gisteren at ik in de zon een wit broodje met roomboter en zo'n reis hagelslagje die mij al twee maanden lang riep vanuit mijn tas. WAT WAS DAT HEERLIJK! 

Naast de hagelslag genieten wij ook nog steeds ontzettend van de zon. De afgelopen dagen op het strand waren heerlijk. Mensen zijn hier heel erg bang voor de gevaren van de zon, en zijn dan ook niet veel op het strand te vinden. Ja, onder de steiger... Onder elke boom zitten mensen, en alle bankjes die lekker in de zon staan worden vrij gehouden voor gekken als wij. Die wel in dat gevaarlijke licht gaan zitten. Op straat zijn wij al meerdere keren aangesproken door bezorgde moeders. Wij moeten oppassen, van de zon  word je ziek. Het idee dat wij hadden over Australiërs, lekker bruin, lang (blond) haar, en een surfplank onder hun arm is helemaal verkeerd!
Vooral hier in Melbourne is iedereen spierwit, dik en ontzettend onverzorgd.

Wij moeten iedereen hier vrijdag teleur gaan stellen. Zij zullen ons niet zien tijdens de volgende open air bioscoop. Tijdens Big  Hero 6 zitten wij op de boot! Oyeah!
Vrijdag zal het zware afscheid met Kerien plaatsvinden. Na een week douchen met een gevaarlijke spin zijn wij klaar voor het volgende avontuur: Tasmanië!
11uur  op een grote boot. Als dat geen kotsen wordt...
Tasmanië ziet er op de foto's echt super vet uit. Allemaal mooie, witte, stranden, gekleurde rotsen, bergen, bossen, het moet er echt super zijn!!
Totdat Femke over de Tasmaanse duivel begon... Een vogelbekdier vind  ik nog wel geinig maar al die andere beesten die daar leven hoef ik nou niet echt tegen te komen als het niet nodig is. Nog meer gevaarlijke spinnen. En lezen dat alle slangen dodelijk zijn stelt je nou ook niet echt gerust. Haha, dat deed me denken aan de Blue  Mountains.  Iemand vond het daar grappig om een neppe slang opgekruld op een rots neer te leggen. Hij was echt nep. Gewoon van ijzer ofzo, dat zag ik ook wel nadat ik me helemaal kapot schrok. Toch durfde ik er niet langs. Ik zocht op de grond naar een steen die ik kon gooien om te zien of hij echt nep was. Je weet het hier nooit, de ijzerslang.. klinkt best.  Je hebt toch ook iets van koper? Ik gooide, hij bewoog niet. Toch besloot ik dat uitkijkpunt over te slaan.
Maar, wij zijn nu alweer ruim een maand ouder en wijzer dan die keer, dus ijzeren slangen maken mij niet bang meer!
Echte slangen en spinnen wel.

Melbourne verlaten zonder spoor achter te laten, dan kan natuurlijk niet. Papa zijn Ajax sticker maakt Australië nu weer een beetje mooier!
Hahaha, ik moet opeens weer aan een paar dagen terug denken! Sonny en ik waren in de stad geweest, en kwamen die avond terug in ons vertrouwde dorpje Altona. De trein verminderde vaart, en kedeng kedeng... wie zag ik daar op het station staan? DALEY BLIND! Nee.. Dit kan toch niet? Een petje achterste voren op zijn hoofd, bruin krullerig haar er onder vandaan, beetje breed maar niet te, niet zo groot, ontzettend knap natuurlijk... Ik keek nog een keer om en werd er helemaal zenuwachtig van. Net als ik niet mijn Ajax of Manchester United broek aan heb komen wij Daley tegen! Hoe is dat nou weer mogelijk. Wat moest ik zeggen?! Ik vertelde het Sonny, maar hij dacht hetzelfde! Waaattt! De trein stond stil en ik MOEST eruit.
Hij was het niet.