Aan het einde van de rode lijn...

Kerien  heeft een soort bondkraag. Hij heeft zoveel rug en borsthaar dat, als hij een t-shirt aan heeft, het er allemaal bovenuit komt.
Nu durf ik dat best te zeggen. Nu wij daar niet meer zijn...

Gisteren moesten wij ons inmiddels zeer vertrouwde kamertje verlaten.  Er stond een lange reis op de planning. Kerien vond het vast heel erg jammer dat wij weggingen, want hij wilde tot het allerlaatste moment bij ons blijven. Hij stelde voor ons naar de boot te brengen. Sonny zat in de auto voor de aller eerste keer voorin op de linker stoel! Jammer dat het stuur hier rechts zit, maar toch, de eerste stap richting het autorijden.
Samen met Kerien zijn twee kinderen hebben Sonny en ik nog even een patatje gegeten. De meeuwen smeekten om ook wat lekkers, maar kregen van geen van ons vijven iets.  Met nog iets meer dan een uur voor vertrek bedankten wij hem voor al zijn hulp, en liepen richting de boot.

Het was heerlijk rustig. En alles verliep verdacht soepel. Via de rode lijn zouden wij bij de mevrouw van de kaartjes komen. En inderdaad. De rode streep bracht ons waar wij zijn moesten. De kaartjes hadden wij online al besteld. Hartstikke handig. Het was een soort vakantieveiling. De prijs ging van 410 naar 170 en dan opeens weer omhoog. Op het juiste moment klikte ik hem aan en moest ik zo snel mogelijk alle gegevens invullen, want ook tijdens het typen van de namen veranderde de prijs. Ik was super blij dat ik voor 170 dollar twee kaartjes kon krijgen!!
Ik wàs blij. Die mevrouw aan het einde van de rode lijn wees ons er nog even op dat wij kaartjes hadden voor Devonport-Melbourne. De terugweg dus... Het werd bijbetalen. Hier baalden wij al ontzettend van, maar van het bedrag van 252 dollar EXTRA viel onze mond open. Annuleren kon niet meer. Dat wordt weer smeerkaas.

Vlak voor wij op de boot konden was er nog een douane poortje. Een man liet mij foto's zien van geweren en messen. Of die in mijn tas zaten. Ik moest lachen. Alsof mijn tas zonder dat niet al zwaar genoeg is! Lachen had ik niet moeten doen. Hij wilde helemaal onderop kijken...
Eenmaal op de boot werd het er niet beter op. Een reis van meer dan 400 euro, daarvoor zit je op de motor, in een ruimte waar het -2 is. Dan zullen dat voor jullie inmiddels normale temperaturen zijn, maar wij hadden het ijskoud!
Een slaapplaats zoeken met Kerst, in de kou op een groot schip... als dit verhaal maar wel goed afloopt.

Gelukkig was dat het geval. 10uur laten kwamen wij aan in het mistige Tasmania.  Het leek mist, maar dit bleek rook te zijn van de grote bosbrand die hier is geweest. Als er maar een hoop enge spinnen in dat bos zaten.
De bus stond al klaar en bracht ons naar Launceston waar wij een kamer geboekt hadden. Doodmoe na een lange nacht en blij dat wij er eindelijk waren stapten wij de bus uit, bedankten de chauffeur, en begonnen aan onze zoektocht naar het hostel. Toen ik vond dat het lopen wel erg makkelijk ging, bedacht ik me opeens dat onze tassen nog in de bus lagen! Snert! Snel keerden wij om. Pfoe. Voor de eerste keer waren wij blij om onze tas weer te zien.
Van het op-vakantie-gaan-gevoel dat wij hadden in de auto bij Kerien, op weg naar de boot, was nu niet veel meer over.

Kerien  heet trouwens Kieren. Ik heb het al die tijd verkeerd gezegd...

Oh als jullie iets van ons horen dan zitten wij bij de Mac, wij hebben geen Internet.