Kippenbouillon

Nagenietend van de perfect gelukte broccoli lagen Sonny en ik op bed toen wij opeens een hoop geluid en gezelligheid vanaf het strand hoorden. Het was vrijdagavond en wij waren benieuwd wat er aan de gang was. De avonden zijn hier best wel koud, dus voordat wij die kant op gingen, visten wij nog snel onze trui en lange broek uit de kast. Voordat je wenkbrauwen gaan fronzen bij het woord kast; omdat wij hier al wat langer zitten, en Sonny heeft leren opvouwen, hebben wij na twee  weken besloten onze kleren uit onze tas te halen en netjes in de kast te leggen. Er hangt zelfs iets aan een haakje!

Het geluid bracht ons naar het parkje naast het strand. Wederom keken wij stomverbaasd naar de mensen om ons heen. Zo'n beetje het hele dorp was op deze koude vrijdag avond bij elkaar gekomen om, zittend op een kleedje, stoeltje of gewoon in het gras, te kijken naar een groot scherm. De minions. Het hele dorp keek met elkaar naar de minions. Het hele park zat vol. Je zag de onrustig kijkende mensen opgelucht ademhalen. Ze maakten zich vast zorgen wat er met ons aan de hand was, want je moet wel een hele goede reden hebben als je thuis durft te blijven tijdens deze open air bioscoop avond. Mensen zaten met dikke jassen, die jullie nu ook dragen waarschijnlijk, en van die dingen op hun hoofd.  Ik geloof dat ze het mutsen noemen. Met een fleece kleed om zaten ze dicht tegen elkaar aan om zichzelf en elkaar warm te houden. Dat Kirsten in de kou zou gaan zitten voor de Minions oké, maar dat  het hele dorp dat doet is toch wel een klein beetje vreemd...

Zelfs na drie weken blijft Melbourne ons verrassen. Gisteren wilden Sonny en ik even de stad in. Het was al een paar dagen bewolkt maar vandaag was er een lekker, niet te warm, zonnetje. Net als de drie mensen naast ons zaten wij rustig op het bankje te wachten op de trein. Een moeder, een jongen van een jaar of 20, en een meisje. Eerst dacht ik zijn zusje maar, door de wel erg bezorgde blik in  haar ogen zo'n 5 minuten later, dacht ik toch zijn vriendin. Terwijl moeder rustig  een stokje van haar paarse Vitamin water dronk, kwamen er drie agenten aangewandeld die ons bij het voorbij lopen vriendelijk groetten. Voor de jongen naast ons bleven ze staan. Het is dat  ik nu zo goed Engels spreek, anders had ik gedacht dat  ze zeiden: 'Goedemiddag, fijne dag vandaag!' Wat raar had geweest omdat hij daarna met handboeien om met ze mee liep. De grootste agent van de drie zei heel rustig dat hij onder arrest stond, waarna de jongen zonder protest rustig opstond en zijn handen op zijn rug deed. De lange agent deed handboeien om, en de jongen kreeg van het bezorgde meisje naast hem zijn mobiel in zijn zak gestoken. Terwijl de jongen gearmd met de agent mee liep, waggelde de andere twee er zonder iets te zeggen achteraan. Terwijl de trein aankwam keek moeder voor zich uit en belde het meisje met een verwarde blik en haar hand in haar haar iemand op. De mensen die bij halte Altona de trein uit moesten stapten uit en liepen langs de agent en geboeide jongen naar het uitcheck apparaat. Niemand keek om. Ik was weer de enige die dit hele avontuur leek te hebben gevolgd. Nogsteeds vraag ik me af wat die jongen gedaan zou hebben...
Wat de moeder en het meisje niet deden, deden wij wel. Wij stapten de trein in en gingen op naar de stad! Ook hier was een hoop drukte en muziek. Toen wij bij het stoplicht die wij normaal voorbij lopen overstaken, kwamen wij plotseling in een vrolijk dansende en zingende mensenmassa terecht. Het rook er heerlijk en het stond er blauw van de rook van alle barbecues waar heerlijke dingen op lagen. Er waren overal tentjes, en boven ieder tentje hing een andere vlag met verschilde gerechten uit dat  land. Terwijl Sonny het geld dicht tegen zich aanhield zocht ik naar een Nederlands kraampje met broodjes kroket. Er kwam een Chinees voorbij die zijn zweet met een servet van zijn voorhoofd probeerde te vegen waardoor er allemaal witte pluisjes  van het servet aan zijn hoofd bleven hangen. Best grappig.
Dat  er geen kroketten waren was wat minder.

Onze laatste paar nachten bij Kerien moeten wij doorbrengen met nog een meisje. Mirjam. Uit Canada. Erg enthousiast zijn we  niet over haar. Terwijl vanaf half 7 's ochtends haar pannetje kippenbouillon op het vuur staat met een zeef erboven waarin een citroen hangt, eet ze alle Wifi op omdat ze de hele dag aan het Skypen is. (Wifi kan je niet echt eten hoor opa). Gewekt worden met een vieze etenslucht is al niet fijn in de vroege morgen, maar al helemaal niet met een modderoog omdat zij met haar oogontsteking  mijn handdoek aan heeft geraakt. Ze heeft in haar rukukkuk  ook nog is haar eigen snijplank meegenomen...

Hoe is het bij jou in Vietnam Viv? Nog last gehad van een man met een grote kriebel baard in het vliegtuig naast je of een volle luier? Geniet nog heel even daar!