Alleen op de wereld

Regen, regen, regen. Betekent dat dat wij nu wel lang mogen douchen?

Eergisteren zijn Sonny en ik naar het Wildlife park geweest. Ik vind dieren geinig zolang ze achter een hek zitten, en had bij dit park een beetje mijn twijfels over dat hek. Helemaal lekker zat ik dan ook niet in het busje op weg er naartoe... Daar was het al. Samen met nog zes anderen uit ons hostel stapten wij uit bij het park, en kregen bij de ingang een zakje voer voor de kangoeroes. Yeah! Over een paar minuten begon er een soort rondleiding met een man die bij elk dier vertelt hoe gevaarlijk die is, en op welke plekken in Australië je dus beter niet kan gaan picknicken. Omdat wij toch nog even moesten wachten, keken Sonny en ik alvast even rond. Naast de slangen was er zo'n klaphek, wat je ook op de kinderboerderij hebt als je naar de geiten gaat. Daar twijfel ik altijd al of ik er naar binnen moet gaan of niet. Die kleine geitjes zijn heus wel leuk, maar er zijn ook zoveel grote met horens die dan tegen je aan springen... en waarom zou je er heen gaan, vanaf achter het hek zie je ze net zo goed. Zo was het bij de kangoeroes ook. Die kleine waren leuk. Maar er waren ook echt onwijs grote bij!
Nee, thuis komen zonder foto met een kangoeroe, dat kon echt niet. En dat zakje voer moesten wij natuurlijk geven.

Hoe graag ik bij de ingang dat zakje voer wilde, zo graag wilde ik er nu vanaf. Natuurlijk, die beesten wisten dat daar eten in zat. Toen Sonny een leuke kleine wat te eten gaf, kwamen er van ver al een paar met mega sprongen naar ons toe. Kak. De geiten zijn hier echt niks bij! In de verte ging er een op zijn achterpoten staan en spanden zijn spieren aan. Dit waren echt niet die lieve kangoeroes die je op foto's van anderen altijd ziet. Deze waren doodeng! Niks lieve, leuke dieren. Dat zakje. Dat zakje voer daar moest ik zo snel mogelijk vanaf! Ik keek om me heen en zag allemaal kleine kinderen die zo'n beetje aan hun staart hingen. Waarom durft iedereen dit. Iedereen liep rustig langs, voerde ze... zelfs die grote hè! Kleine kinderen die lekker over die enge klauwen aaiden... Oké, dit kon ik ook. Maar wel bij een kleine. Snert. Bij bijna alle kleine kangoeroes stond een boze moeder naar mij te kijken. Na een enge zoektocht door het hok kwamen wij bij een kangoeroe die er wel aardig uit zag. Hm, teveel grote in de buurt...
Eindelijk. Achterin stond een moeder Kanga met een kleine Roe in haar buidel. Dit werd hem. Sonny testte even of deze geschikt was. Heel lief at ze van Sonny zijn hand. Eitje. Dit durfde ik wel. Ik pakte een beetje voer en probeerde zo min mogelijk met het zakje te kraken. Die grote mochten niet door krijgen dat ik eten had. Sonny stond klaar met de camera.  Dit moest heel snel gebeuren. Voer geven, eten, foto, en weg voordat de anderen kwamen. Na poging 20 was mijn zakje voer leeg. Ik durfde het niet. Elke keer als die in de buurt kwam gooide ik snel het voer neer. Met nog het laatste beetje voer van Sonny deed ik mijn laatste poging. Mislukt. Dieren zijn gewoon niet zo mijn ding. Ach, hij heeft dan misschien niet uit mijn hand gegeten, maar de grond lag wel lekker vol.
Na nog een foto met een koala, en het zien van Tasmaanse duivels was onze dag helemaal compleet. Die tour met die man hebben wij niet mee gedaan. Niet alle dieren zijn dan misschien giftig, maar wel allemaal doodeng.

Na een nachtje slapen waren wij klaar voor het volgende avontuur.  Vandaag stond Mount Wellington op de planning. Het zou gaan regenen en onweren, maar op een hoop wolken na was het prima weer. Gelukkig! Met een busje van het hostel werden wij naar de top gebracht. Op de top aangekomen waren er twee keuzes. Of even rondkijken en na een kwartier mee terug rijden met het busje, of zelf naar beneden lopen. Wij hadden onze wandelslippers aan dus kozen voor optie twee. Het uitzicht vanaf de top was echt prachtig! Je kon echt ontzettend ver kijken. Omdat het op het uitkijkpunt best wel druk was besloten wij met onze wandeltocht te beginnen. Na een kwartiertje lopen zijn wij op een mooie plek gaan zitten om even te genieten van ons broodje jam en het uitzicht. Er was niemand.  Nergens liepen mensen.  Nergens hoorde je stemmen. Nergens was lawaai. Je hoorde alleen de krekels en het geluid van de wind. Af en toe zag je door de wolken helemaal niks meer onder je, en leek je op de top van de wereld te staan. Het was fantastisch!
Lang na het broodje op was liepen wij verder. Eerst waren er alleen stenen en wat struikjes te zien, maar hoe lager wij kwamen, hoe meer daar bij kwam. Bomen, besjes, vogels, salamanders, nog meer bomen, en nog wat lager werd het steeds kleuriger door de witte en gele bloemetjes. Geen stemmen, geen auto's. Alsof wij alleen op de wereld waren.

Nog wat lager bij de grond kwamen er ook meer mensen ons tegemoet lopen.  Echte wandelaars. Een aantal hadden van die gekke dingen om hun schoenen. Van die dingen die je met zwemles ook om moet als je komt kijken, maar dan zonder onderkant en tot iets onder je knie. Zodat alles wat over de grond kruipt je niet kan pakken ofzo. Nou, op een mug na is er niemand geïnteresseerd geweest in mijn tenen.

Eindelijk beneden aangekomen begon de beloofde regen en onweer. Hadden wij even geluk dat ik de hele weg zo nodig naar de wc moest. Door het harde lopen waren wij droog aangekomen. Mooi.