Dat heb ik weer...

2A. Dat zou mijn kamer worden de komende dagen hier in Surfers Paradise.  Ik opende de deur. Gelijk kwam er een walm van kots mij tegemoet. Hier moest net iemand gekokkebukt hebben. Op de vloerbedekking was nog een natte kring te zien. Ik gooide mijn tas op het bed dat het verste weg stond van de natte kring. Op de geur na een prima kamertje. De zon die scheen heerlijk. Met een fles water in mijn hand verliet ik de kamer en ging ik opzoek naar het strand.

Het strand was prachtig. De golven waren hoog, het zand was zacht, en overal lagen mensen heerlijk te zonnen. De lifeguards hielden in de gaten of iedereen netjes tussen de vlaggetjes zwom en riepen de mensen terug die toch probeerden te zwemmen op plekken waar dit niet mocht.
Rond een uur of zes begon mijn buik te knorren en ben ik een pizza gaan halen die ik lekker op het strand heb opgegeten terwijl de zon langzaam onder ging. Het werd donker en de boulevard werd steeds gezelliger.  Muziek, lichtjes, mensen, alles was er. Alle terrasjes en  restaurantjes zaten vol. Iedereen leek te genieten van deze mooie avond. En ik? Ik genoot ook volop!

De dag erna was het wederom prachtig weer. Met 28 graden op de thermometer liep ik met mij handdoek naar het strand en zocht een mooi plekje om hem neer te leggen. Gevonden. Vlak voor mij leerden een paar kinderen surfen. Ik zat er even naar te kijken, toen ik opeens een man het water uit zag lopen.  Hij had al lang in het zonnetje gelegen, was lekker bruin, een jaar of 40 en droeg een fel blauwe zwembroek. Een fel blauwe, strakke, hele kleine zwembroek. Toen hij op het handdoekje, zo'n twee meter voor mij, op zijn dikke buik neerplofte, zag ik dat de achterkant van zijn zwembroek nog net even iets kleiner was dan de voorkant. Dat heb ik weer... voor mij op het strand lag een dikke man in een fel blauwe string. Ik kon zelfs de witte strepen op zijn kont zien die niet bruin konden worden omdat zijn billen daar overheen hingen. Maar, verder was Surfers Paradise ontzettend mooi!

De twee dagen waren voorbij. Ik moest weg. Ik had heel graag langer gebleven, maar mijn hostel in Byron Bay moest ik al  een aantal dagen geleden boeken omdat toen bijna alles al vol zat, dus langer blijven zat er niet in. Jammer, maar mijn vijf dagen in Byron Bay moesten ook geweldig worden. Ik had een aantal dingen op de planning staan. Een surfles, zee kayakken tussen de dolfijnen en een tour naar Nimbin met op de terugweg een bezoekje aan de Minyon Falls.

De buschauffeur die ons naar Byron Bay bracht, had denk ik erg veel dorst. In het korte ritje van 1,5 uur heeft hij wel 15x zijn flesje water gepakt. Nouja, flesje ijs. In die 1,5 uur heeft mij misschien een klein slokje kunnen nemen. Verder heeft hij er alleen maar mee geschud in de hoop dat het ijs brak ofzo. Misschien had het geholpen als hij de airco niet op -10 had staan... Verder was hij wel aardig. Hij wees mij de weg naar het hostel, en een kwartier later kwam ik aan op de juiste plek.
Hippies. Over waren hippies. Iedereen had van dat haar alsof ze terug kwamen van een dag strand. Van dat warrige, plukkerige haar. Wijde kleren, rokken, gekke jurken, kleurtjes, kettingen, haarbanden en blote voeten. Ik sta zelfs onder de douche niet op mijn blote voeten, en hier skateboarden ze er gewoon mee. Stond ik dan, in me zwarte Ajax broekje..

Ik slaap hier in een soort grote teepee. Je weet wel, zo'n indianen tent.  Best geinig. Alleen hangen bovenin allemaal grote spinnewebben. Die vinden het vast ook een lekker plekje. Ik hoop maar dat ik met me mond dicht slaap..
Terwijl ik keek naar hoe de spinnenwebben zachtjes heen en weer zwaaiden door de wind van de ventilator ben ik vroeg in slaap gevallen.

Vandaag was het tijd voor de Nimbin tour.  Ik las dat het een hippie dorpje was waar allemaal lekkere koekjes en cakejes te krijgen waren en waar het super leuk en gezellig was, dus ik had er zin in. Eenmaal in de bus bleek het allemaal net even iets anders te zijn.
Ik zat weer vlak achter de buschauffeur. Om de twee minuten ging hij met zijn rechterhand even door zijn haar. Voor zover je die paar sprietjes nog haar kon noemen.. in zijn nek waren die sprietjes ietjes langer. Hij greep de paar haartjes bij elkaar tot een klein vies staartje, en liet daarna zijn vette sprietjes weer los. Ik kon op een gegeven moment nergens anders meer naar kijken en zag in mijn ooghoek elke keer zijn hand door ze vieze haar glijden. Terwijl hij aan het rijden was vertelde hij dat Nimbin DE plek is waar je legaal wiet kan kopen, en dat was dan ook de reden dat iedereen hier heen ging.  Die koekjes waren geen gewone koekjes, en de cake was niet dat soort cake dat je op je partijtje ging versieren. Oh.. De rest van de bus leek hier wel van op de hoogte te zijn, want toen het tijd was voor vragen werden er vragen gesteld als: 'Waar is de wiet het goedkoopste?' en 'Hoeveel koekjes kan ik ongeveer eten?' en 'Wat voor een soort wiet is het?' En de buschauffeur had grote verhalen over allerlei soorten badtrips die mensen na de koekjes hadden gehad in zijn bus. Zat ik dan, met me müsli reep.

De bus, die op de terugweg net even iets anders rook dan op de heenweg, stopte nog even bij een wc gebouwtje. Een slang hielp mij er hier even aan herinneren dat ik, ondanks de harde regen, nogsteeds in Australië ben! Waaaah!