Ik moet je iets laten zien..

Ik haalde even diep adem, pakte het voer, en liep richting de paarden. Maureen is twee dagen weg, die had een interview met een mevrouw in Sydney, dus vandaag moest ik alles alleen doen. 'S ochtends staan de paarden altijd vooraan bij het hek. Dan geef je eerst de bruine zijn voer, en daarna de witte. Zo gaat het bij Maureen elke morgen. Elke morgen. Behalve vandaag. De paarden stonden niet bij het hek, maar helemaal achter in. Prima. Hoe verder weg, hoe beter! Maar op het moment dat ik hun voer over het hek gooide, hadden ze mij door. Of nouja, het eten. Met een rot gang kwamen ze aan gerend. Die konden nooit op tijd remmen! Kak. Ik moest hier weg, en snel! Ik vloog achter uit. De witte rende voorop en stond vlak voor zijn eten stil. Ook de bruine mindere vaart. Pfoe. Ik was veilig. De witte begon te eten. Oh nee, die bruine moest eerst! Ik snap nou waarom ze hem als race paard niet meer wilde... Ik wees richting het voer van die bruine en hoopte dat hij het eerder vond dan die witte. Ah mooi. Hij at. Opgelucht haalde ik adem. De paarden zaten erop. Nu waren de kippen aan de beurt. Eitje. Dat kan ik ondertussen met m'n ogen dicht. Nelly en Bettie. De koeien. Met het voer voor Nelly in mijn ene hand en dat van Bettie in de andere liep ik toch wat gespannen over het gras naar het hek waar ze mij al op stonden te wachten. Bij elke stap die ik zette werden de koeien groter. Maureens woorden gingen door mijn hoofd.  Eerst geef je Bettie haar eten. Daarna loop je naar de andere kant, roep je Nelly en geef je haar eten. 'Maar, eet Nelly dat voer van Bettie dan niet als ik dat neer zet?' vroeg ik haar nog. Maar dat ging niet gebeuren.  Nelly weet dat zij ook krijgt dus wacht rustig op haar beurt. Daar stond ik dan. Met Bettie haar emmer in mijn hand. Gewoon over het hek zetten. Ja, gewoon... die twee koeien hoofden schoten richting die emmer en een grote tong kwam naar buiten. Waa, kak. Ik trok de emmer weg. Ze stonden veel te dichtbij! En wat deed Nelly hier trouwens? Ik probeerde het nog drie keer maar ik kon echt niet met mijn arm over het hek. Die hoofden vlogen steeds gelijk die emmer in, daar waar mijn hand ook aan vast zat. Dit ging zo niet werken. Ik keek rond en zocht naar een oplossing. Plotseling viel mijn oog op de tuinslang die op de grond lag. Ahaa! Er verscheen nog net geen lampje boven mijn hoofd. Misschien ook wel, je weet het niet. Ik haalde de tuinslang door een hengsel van de emmer en hield het uiteinde van de slang vast. Zo kon ik gewoon de emmer over het hek takelen zonder dat ik die emmer vast hoefde te houden. Langzaam zakte de emmer naar beneden en bereikte de grond. Nelly, die veel groter was dan  haar kalf Bettie, vloog met haar grote kop de emmer in en begon de eten. Bettie had geen schijn van kans. Snert! Snel pakte in de andere emmer en zette hem over het hek. 'NELLY!' 'NEEEELLYY!' Wie noemt ze koe nou Nelly? 'Nelllyyyyy!!!!' Stond ik dan, een beetje stom naar een koe te roepen... Ik zei nog tegen Bettie dat zij die emmer ook wel mocht als ze wilde. Maar Bettie had nog nooit uit die emmer gegeten en wist waarschijnlijk geen eens waar die stond. Nelly had ondertussen de hele emmer al leeg en liep weg. Bettie probeerde de emmer nog schoon te likken maar er was niet veel meer over. Nouja, het voordeel van dieren is dat ze het niet aan Maureen kunnen vertellen.
Het openen van het winkeltje en het eten van mijn eigen boterham gingen trouwens wel zonder problemen.

Na een ochtend had werken was het tijd om wat te gaan eten. Na een korte pauze, maar met een volle buik liep ik weer naar buiten om verder te gaan waar ik gebleven was. Ik deed de deur open, en schrok me rot. Nee hè,  niet ook dit nog! Door de tuin, over het gras... liep een kip! Hoe is dat nou weer mogelijk? Het deurtje zat gewoon dicht! Die kip moest terug. Hoe ging ik dit in godsnaam aanpakken. Heel voorzichtig liep ik richting de kip. Ik was bang dat hij zou schrikken en als een gek zou gaan rennen of wegvliegen. Stapje voor stapje.. 'rustig blijven kippie, ik breng je terug naar je vriendjes, ik doe je niks. Deze kant op, ja, goed zo, kom maar.' Ik ben pas twee weken op de boerderij en praat nu al tegen kippen. Het moet niet gekker worden. Yeah! Hij ging de goede kant op! Nu moest het deurtje open. Ja.. maar als ik die open deed kon die kip er wel in, maar konden de anderen er natuurlijk ook door. MAUREEEENN! WAAR BEN JEEE! Ik probeerde de kippen weg van het deurtje te jagen, maar wel zo rustig dat die stomme zwarte kip niet opeens weer schrok en de andere kant op schoot. Ja.. bijna... 'Nee, deze kant, ja hier kan je door. Nog een klein stukje. Ja...' JA! KNAL! En dicht. Phoe.  Ik kon weer ademen. Het was gelukt. Dieren zijn echt mijn ding.

Alsof het allemaal niet erger kon moest ik Maureen bij thuiskomst nog iets laten zien. 'Kan je even mee komen?' zei ik. Maureen begint me al te kennen. 'Wat heb je nou weer stuk gemaakt?' Gelukkig kon ze nog lachen. Nog nog wel... Al was ze de vorige keer toen ik de vork brak (zo'n hooi ding niet die naast je mes ligt) ook niet boos. Maar hoe erg ze gehecht was aan haar kippen wist ik niet. Met die zwarte ging alles prima hoor! Maar aan de andere kant van het hok lag er een met ze pootjes omhoog. 'Niet jouw fout' zei Maureen. Het was een slang geweest. Oooo. Mooi.
Of verder alles goed gegaan was. Ja, ja hoor. Geen problemen gehad. Hoe was het in Sydney?

Oh Cok, wanneer moet ik weer op het huis en de poes passen?