Londen-Sydney

Nou, ik snap er helemaal niks meer van. Eindelijk sliep ik, dat was de hele reis naar Beijing niet gelukt, maakt zo'n Chinees mevrouwtje mij opeens wakker om te vragen of ik wat wil eten. Ik versta er geen ruk van en als ik net drie tellen wakker ben hoef ik geen nudel knudel. En dat eten van gister was nou niet echt (die  twee woorden kan je beter omdraaien) fantastisch  dis ik zei nee. Even vergeten dat dit dus het avondeten was en dat wij nu tot morgenochtend niks hebben.. snert.
Die tijden.. eerst is het drie uur smiddags en 10 minuten later zeggen ze opeens dat het half 8 's avonds is. Nou dat moet je dan maar geloven.

Om 20:25 vlogen wij weg uit Londen.  21:25 Nederlandse tijd dus. Die vlucht duurde ongeveer  9 uur, een uurtje sneller dan gepland. De rekenaars van meneer Van Rooden op het Fioretti  zouden daarmee uitkomen op 05:25. Dat  zou betekenen dat die laatste (lekkere!) maaltijd in het vliegtuig  het ontbijt was. Maar daar klopte dus helemaal niks  van. Het was de lunch.  In China was het namelijk al 13:25. Zo'n 8 uur  vroeger dan in Nederland.  De dag ging zo wel heel erg snel. Want dat zou betekenen dat als wij aan ons avondeten zitten, het in  ons Londen ritme  pas half 11 's ochtends  is. 

Nou, nu is het dus alweer avond zeggen ze. 20:26 om precies te zijn. Utopia en gsts  zouden hier al bijna afgelopen zijn terwijl je thuis nog kan douchen, eten en  Toby kan aaien en dan nog een uur  te vroeg voor de tv  kan zitten.
Hier kruipt de tijd  voorbij.  Ondanks dat wij een hoop uren overslaan. Om 17:00 ging het vliegtuig de lucht in, en om 07:40 zullen wij landen op Sydney. EINDELIJK!
Eindelijk snap ik wat een jetlag is. Dat je gewoon maar de tijd moet geloven wat er op dat moment op je mobiel staat..

Het lange vliegen valt niet mee. Voor ons zit een kind en naast ons ook, maar die zeggen gelukkig  helemaal niks. Net als Sonny. Die slaapt.

In Londen, maar ook  in Beijing hadden wij trouwns onze eigen  gids! Sonny en ik verdenken Larissa  hiervan. Die heeft ze vast ingeschakeld om ons een beetje te helpen. Alleen reizen is namelijk niet echt onze sterkste kant...
Ondanks de negen uur die op Londen gewacht moest worden, was  het  vliegtuig bijna zonder ons weggegaan. Zo'n drie uur van te voren gingen wij op zoek naar onze gate. Of wat we dan ook zochten... in ieder  geval iets waar wij ons konden inchecken. Bleek opeens alleen Britisch  Airways  hier dat  te kunnen doen! En China Airlines? Geen idee... in ieder  geval niet hier. Even begonnen wij aan ons zelf te twijfelen. We vlogen toch vandaag? Na zelf nog even verder gezocht te hebben besloten Sonny  en ik om het toch maar  te vragen.  Dit keer aan een meneer  die er niet alleen slim uitzag, maar gelukkig ook slim was! Hij wist te vertellen dat wij naar terminal 2 moesten, en dat die heel ergens anders was. Met de trein moesten wij naar een ander  deel van het vliegveld. Handig dat ze dat ergens neerzetten...

Terminal  2. Een man zag ons waarschijnlijk verdwaald rondkijken, want zonder iets te vragen wees hij ons, met ze bloemetje,  de weg. Alleen omdat ik een Ajax broek aan had hoor! Als ik een broek aan had van die kakkerlakken zou hij  ons niet helpen zei hij, haha.  Sonny  en ik hebben hem maar achtervolgd tot de incheckbalie en bedankt.

In Beijing ging het ook niet helemaal soepel. Maar ook hier: Laris: Bedankt! Handig dat je die mevrouw uit koos als onze gids. Die met dat  korte haar met al die rare  kleine staartjes. We hoefde dit keer geeneens ons best doen om heel vlak achter haar te blijven, want ze was  makkelijk van een afstand te herkennen. Ook zij bracht ons netjes op de juiste bestemming: het vliegtuig. Wederom helemaal vol met gekke Chinezen. Ik zei gisteren nog dat die altijd zo dun en klein zijn en dat je nooit een echt dikke Chinees zit met vetrollen en onderkin.. maar aangezien dit een reis wordt waarin wij allemaal nieuwe dingen gaan ontdekken  en zien, was ook dit voor mij geregeld. Acht rijen voor ons. En gigantische  Chinees.  Nouja.. 7,5e  rij. Echt gigantisch.

Verder is het reizen echt vreselijk. Nog 20x erger dan die vlucht naar Beijing. We zijn echt kapot. Ik kan niet wachten om straks het vliegtuig uit te stappen en een bed in te kruipen.  Een echt bed. Zelfs als er een  spin in de hoek zit!!

Oh een mam, het  is maar  goed dat je die veiligheidsspelden nog had gekocht, want die rukukkuk is stuk.. hadsjiekiedee