Rijst of een roeiboot

Dat gevoel, je kent het wel. Je denkt dat er een half uur voorbij is, en als je dan op de klok kijkt, ben je pas drie minuten verder. Sonny en ik hadden ons deze avond iets anders voorgesteld...

Vandaag was de dag. De dag dat ik eindelijk het pakje van DGB kon ophalen bij de post waar ik al dagen op zat te wachten.  De dag dat wij naar Devonport zouden gaan en vanuit daar de volgende ochtend het vliegtuig in zouden stappen naar het zonnige Cairns!
Gisteren gingen Sonny en ik alvast even opzoeken op internet waar wij in Devonport het opgestuurde pakketje op konden halen en waar wij die avond zouden gaan eten. Naast het postkantoor zat restaurant de gouden bogen (voor sommige iets beter bekend als de Mac). De plek waar wij dus noodgedwongen moesten avondeten. Daarna zouden wij richting het vliegveld gaan, daar onze ogen even sluiten, en om vervolgens het mooie Tasmania verlaten. Prima plan. De uitvoering daarvan was iets minder.
Wij bleken al vijf nachten lang in dezelfde plaats te overnachten als het pakketje van de grijze bal! Gelukkig hadden wij de volgende ochtend nog wat tijd om even snel langs het postkantoor te gaan. Klein leesfoutje. Kon gebeuren.

De volgende morgen, vandaag dus, checkten wij netjes uit en liepen nieuwsgierig richting het postkantoor. Een soort juffrouw Bulstronk vertelde mij daar dat het pakketje er nog niet was. Snert! Dat meen je niet!! Langer wachten kon niet. Gelukkig stond er een Juf Engel naast die het wist op te lossen. 'Waar gaan jullie nu naar toe?' Nu moest ik het voor het eerst hard op zeggen. Opgelucht haalde ik adem toen zij zei: 'Bedoel je soms...' 'Ja! Ja daar ja!!' Net als wij gaat het pakketje naar Cairns zodra het Launceston heeft bereikt. Yes!

De bus naar Devenport was mooi optijd.  Wij ook. Zijn verhaal over riemen om en geen troep maken sloot de buschauffeur af met de woorden: ik hoop dat wij Devonport veilig zullen bereiken. Fijn dat wij het daar over eens waren.
Gelukkig voor beiden dat dit ook gelukt was. In Devonport moest er nog even een bus geregeld worden van de Mac naar het vliegveld, en dan kon er, behalve koude patat, niks meer mis gaan. Of toch wel...

Het vliegveld bleek iets kleiner te zijn dan Schiphol. Zo een die 's nachts niet open is. Daar ging onze slaapplaats...
Om 23:00 uur werden wij de Mac uit gestuurd. De vraag of wij hier tot 05:00 uur mochten slapen werd met 'nee' beantwoord. Had toch leuk geweest. Sonny en ik zitten nu op straat. Op een koud, hard, stenen bankje voor de Strandbags. Als de tijd net zo hard voorbij ging als de wind dan zaten wij hier nog maar een uurtje. Helaas zijn dit er nu nog vijf. Vijf lange uren buiten in de kou voordat wij worden opgehaald.

Er kwam net een jongen voorbij met een pak rijst.  Geen witte maar van die vieze zilvervlies. Of wij dat pak voor twee dollar wilde kopen. Hij had geld nodig voor de boot morgen naar Melbourne. Helaas.  Witte rijst is wel lekker maar met zo'n schilletje.. dat is niks. Toch nog iemand die het op dit moment rotter heeft dan wij.  Pakken rijst verkopen voor de boot. Of hij denkt dat er een roeibootje gaat, of hij heeft echt heel erg veel pakken rijst...

Over rijst gesproken... De afgelopen paar dagen sliepen wij op een kamer met twee facinerende Chinezen. Af en toe keek ik mijn ogen uit. Zoals gisteren... Het meisje dat in het bed naast mij lag, haalde een soort haarlak uit haar tas en spoot dit in plaats van in haar haren, op haar gezicht. Het bleek om een witte spuitbus te gaan met spul dat je over je kerstdorp kan spuiten als soort van nepsneeuw.  
Daarnaast gebruikte ze ook nog zakjes met whitening cream. Die slingerde door de hele kamer. Wat zouden ze dan zeggen als ze weer thuis komt? Jeetje, wat ben jij heerlijk wit gebleven zeg!

De nacht buiten was iets minder erg dan verwacht. Naast de jongen met de rijst, kwamen er ook nog twee hippies langs. Of wij hongerig waren... Ze hadden pizza's gevonden.  Gevonden.  Met hetzelfde aantal dozen van de Domino's liepen zij op hun blote voeten weer verder door de sfeerloze, uitgestorven straat.
Nog even dachten wij een hoop geld te ontvangen uit het pin apparaat, die uit het niets op hol sloeg toen wij voorbij liepen. Er kwam alleen een bonnetje uit.

Eindelijk. Het vliegveld.  Als je daar gewoon in het Frans het getal 15 zegt, dan kom je uit waar wij nu heen gaan. Zo onthou ik het maar.
In het vliegtuig wisten ze dat wij vandaag precies op de helft waren van onze reis, want zo'n feestmaal krijg je echt niet zomaar! Heerlijk hebben wij ontbeten in ons kleine vliegtuigje.  Ik zat precies bij de wielen en had een super vet filmpje gemaakt toen wij opstegen van hoe de wielen inklapten.  Nouja, dat dacht ik.. ik had niet op filmen gedrukt.  De tweede poging bij het landen ging ook niet helemaal vlekkeloos.  Naja, wij zijn veilig geland.